..........

پرهام کوچولوی من

تمام کودکی های منی

وقتی شانه های کوچکت

پناهگاه استوار و روح پریشانم می شود!

لذت لمس پیکر معصوم تر از باران توست

که مرا وادار به دوست داشتن می کند

ودستهای کوچک فرشته گونه ات را بر صورت خراشیده ام می کشی

شرمسار می شوم

که تو پاداش کدامین عبادت به جای نیاورده ام هستی

اینگونه خوب و پاک و بزرگ...! 

دوستت دارم